Paper, Coal, Death
Cor Wegh is kwaad. Cor Wegh praat onophoudelijk. Cor Wegh schept papier. Cor Wegh herhaalt. Cor Wegh’s werk reproduceert de verloren wereld van het mijnwerk. Het werk reproduceert die wereld zonder nostalgie. De lijven, de voorwerpen, de gebeurtenissen en de symbolen die die wereld bevolkten worden zonder opsmuk, zonder verering en zonder genade nagemaakt, gehergroepeerd, ge-etaleerd. Cor Wegh herschept die wereld van onderaf, vanuit het bittere perspectief van de armoede, het gebroken gezin, het mislukte leven. Vanuit dat perspectief is de sluiting van de mijnen niets bijzonders: weer een mokerslag. Het trauma toont zich in de onophoudelijkheid van de herhaling. Het zelfgemaakte papier – o zo kwetsbaar – ritselt en fluistert zachtjes over andere bestemmingen, alternative histories. Het papier ondermijnt het machismo. Het papier toont de scheuren en wonden. Het papier smacht er naar teder te worden aangeraakt.
////////////
Cor Wegh is angry. Cor Wegh is relentless. Cor Wegh creates paper. Cor Wegh repeats. Cor Wegh’s work reproduces the lost world of the mines. The work reproduces that world without nostalgia. The bodies, the objects, the events and the symbols that inhabited that world are copied, regrouped, displayed, unadorned, without worship, without mercy. Cor Wegh recreates the world from below, from the bitter perspective of poverty, the broken families, the unsuccessful life. From that perspective the closure of the mines is nothing special: another sledgehammer blow. The trauma shows itself in the relentlessness of the repetition. The self-made paper, oh so fragile, rustles and whispers softly about other destinations, alternative histories. The paper undermines the machismo. The paper shows the rips and the wounds. The paper yearns to be tenderly touched.