POST- mining

POST- mining at WOW-amsterdam

admin Leave a comment

POST- Mining in de kolenkit

2015 is het jaar van de mijnen. Het is vijftig jaar geleden dat de beslissing genomen werd de steenkolenmijnen in zuid-limburg te sluiten. In dat kader hebben tien lokale en internationale kunstenaars werk gemaakt dat zich tot die geschiedenis van mijnwerk en mijnsluiting verhoudt. 

Hun werk was eerder te zien in tien solo-exposities in de oostelijke mijnstreek. Nu aan het einde van het jaar wordt een selectie bij elkaar gebracht  in een overzichtstentoonstelling in Amsterdam. Het werk laat zich lezen als een onderzoek naar de rol die kunst kan spelen in transformatieprocessen en als directe interventie in de renaissance van de limburgse mijnstreek.

De overzichtstentoonstelling POST- Mining wordt gehouden in WOW, het cultuurcentrum van de kolenkit-wijk in Amsterdam-West, de moslimkant van de stad. WOW is er trots op dit werk aan de Amsterdamse burger te presenteren. Het werk brengt de verwaarloosde problematiek van de mijnstreek naar het centrum van het land. Het werk stelt de rol van de kunst ter diskussie. Het werk is opwindend, verrassend, ontroerend.
 
De mijnstreek was (en is) een integratiemachine van immigranten. Amsterdam-West is dat ook. POST- Mining in WOW is als een gesprek tussen lotgenoten, van immigrant tot immigrant.
 
//////////

POST- Mining in de kolenkit

2015 is the Year of the Mines. 50 years have passed since the decision was made to close the Dutch coal mines. 10 local and international artists have made works of art that concern themselves with that history of minework and mine closure. 

Their work has previously been shown in 10 solo-expositions in the oostelijke mijnstreek. Now, at the end of the year, selected works are brought together in a restrospective in Amsterdam. The works are an inquiry into the role art can play in processes of transformation as well as direct interventions in the renaissance of the former coal mining region. 

The retrospective, POST- Mining, will be held in WOW, the cultural centre of the Kolenkit area in Amsterdam-West, the muslim side of the city. WOW is proud to present this work to the citizen of Amsterdam. The works bring the neglected problematic of the mining region to the centre of the country. The works discuss the role of art. The works are exciting, surprising, moving.

The mining region was (and is) an integration machine for immigrants. So too is Amsterdam West. POST- Mining in WOW is a conversation between peers, out of a shared destiny, from immigrant to immigrant.

POST- mining in WOW-amsterdam

WOW-amsterdam

POST-

SJTUB

Ambro Dritty

admin Leave a comment

Hallucinarium

Ambro Dritty is een cerebraal schilder. Hij denkt door te schilderen. Ieder schilderij van zijn hand en hoofd is een toevoeging aan een levenslange gedachtengang. Dat hij een uitermate begaafd schilder is, met een robuuste techniek, dat hij figuratieve, narratieve en abstracte elementen schijnbaar moeiteloos en uitermate trefzeker combineert, dat hij zich in zijn werk tot het medium van de schilderkunst en haar geschiedenis op een manier verhoudt die getuigt van passie en kennis van zaken en zelfbewustzijn -dat zijn allemaal bijzaken. Ambro Dritty stelt schilderend vragen, is schilderend op zoek naar antwoorden, vindt schilderend waarheid. Ambro Dritty’s ‘Hallucinarium’ is een sleutelwerk; binnen zijn oeuvre, binnen de kunst in en over de oostelijke mijnstreek, binnen alle kunst die zich met het post-/industriele  uiteenzet. “Hallucinarium” lijkt een historisch panorama dat de mijnstreek een geschiedenis geeft. De waarheid die de schilder vond in het kolenzwart dat het hele panorama dreigt te verzwelgen is anders. De stad die uit de kolenondergrond omhoog woekert heeft geen geschiedenis. Ze is een radikale breuk met het Limburgse verleden en sinds de sluiting van de mijnen is iedere toekomst een fantasme.

/////////////

Ambro Dritty is a cerebral painter. He thinks through painting. Every painting from his hand and head is an addition to a lifelong chain of thoughts. That he is an extremely talented painter, with a robust technique, that he combines figurative, narrative and abstract elements effortlessly, accurately, that he in his work relates to the medium of painting and its history in a way that demonstrates passion and knowledge and self-awareness: these are all side issues. Ambro Dritty asks questions by painting, search for answers by painting, finds truth by painting. Ambro Dritty’s ‘Hallucinarium’ is a key work; within his oeuvre, within the art of and about the Oostelijke Mijnstreek, within all post-industrial art. ‘Hallucinarium’ looks like a historic panorama that gives the oostelijke mijnstreek a history. The truth that the painter finds in the coal-black that threatens to engulf the whole panorama is different. The city that mushroomed suddenly out of the coal-underground has no history. It exists as a radical break with the Limburgian past, and since the closure of the mines every future has become a fantasy. 

Ambro Dritty in POST-

cmunz artists

admin Leave a comment

The bright ones leave

cmunz artists is het samenwerkingsverband van de beeldend kunstenaar Christine Munz en de filosoof Frans Geraedts. Samen zijn ze een publiek kunstenaar. Sinds 2010 werken ze in de oostelijke mijnstreek aan het publieke kunstproject Sjtub. sjtub bestaat uit een reeks manifestaties die het de burger mogelijk maken zich onieuw tot het verleden van mijnwerk en minnsluiting te verhouden.

De Twaalf Duidingen is de vijftiende Sjtubmanifestatie.Twaalf enkele zinnen worden in 2015 in omloop gebracht in de openbaarheid, op banners, spandoeken, muren en stickers. De Twaalf Duidingen brengen pijnlijke waarheden onder de woorden die de burgers van de oostelijke mijnstreek aan het denken en voelen zullen zetten. De enkele zinnen zijn complete teksten, woordsculpturen, duidingen in de psychoanalytische zin van het woord. De Twaalf Duidingen als samengestelde publieke tekst die te lezen valt in de openbare ruimte van de streek, draagt bij aan een genezing van een verzoekte mentaliteit. De twaalf duidingen verbinden het collectief onbewuste met het publieke debat. De twaalf duidingen zijn een therapeutisch script. 

//////////////

cmunz artists is the collaboration between visual artists Christine Munz and philosopher Frans Geraedts. Together they are one public artist. Since 2010 they have been working in the Oostelijke Mijnstreek on the public art project Sjtub. Sjtub consists of a series of manifestations that make it possible for the citizens to redefine themselves in relation to the history of the mine closure.
De Twaalf Duidingen is the fifteenth Sjtub manifestation. Throughout 2015, twelve singular sentences  are brought into circulation in the public sphere, on banners, screens, walls, stickers. De Twaalf Duidingen pus into words painful truths that provoke citizens of the Oostelijke Mijnstreek into thinking and feeling again. Each sentence is a complete text, a word sculpture, an interpretation in the psychoanalytic sense of the word. De Twaalf Duidingen as a composite text that can be read in the public space of the region helps to cure a broken mentality. De Twaalf Duidingen connects the collective unconscious with public debate. De Twaalf Duidingen are a therapeutic script. 
 

“de twaalf duidingen” on sjtub.org

#detwaalfduidingen on google

#detwaalfduidingen in POST-

Cor Wegh

admin Leave a comment

Paper, Coal, Death

Cor Wegh is kwaad. Cor Wegh praat onophoudelijk. Cor Wegh schept papier. Cor Wegh herhaalt. Cor Wegh’s werk reproduceert de verloren wereld van het mijnwerk. Het werk reproduceert die wereld zonder nostalgie. De lijven, de voorwerpen, de gebeurtenissen en de symbolen die die wereld bevolkten worden zonder opsmuk, zonder verering en zonder genade nagemaakt, gehergroepeerd, ge-etaleerd. Cor Wegh herschept die wereld van onderaf, vanuit het bittere perspectief van de armoede, het gebroken gezin, het mislukte leven. Vanuit dat perspectief is de sluiting van de mijnen niets bijzonders: weer een mokerslag. Het trauma toont zich in de onophoudelijkheid van de herhaling. Het zelfgemaakte papier – o zo kwetsbaar – ritselt en fluistert zachtjes over andere bestemmingen, alternative histories. Het papier ondermijnt het machismo. Het papier toont de scheuren en wonden. Het papier smacht er naar teder te worden aangeraakt. 

////////////

Cor Wegh is angry. Cor Wegh is relentless. Cor Wegh creates paper. Cor Wegh repeats. Cor Wegh’s work reproduces the lost world of the mines. The work reproduces that world without nostalgia. The bodies, the objects, the events and the symbols that inhabited that world are copied, regrouped, displayed, unadorned, without worship, without mercy. Cor Wegh recreates the world from below, from the bitter perspective of poverty, the broken families, the unsuccessful life. From that perspective the closure of the mines is nothing special: another sledgehammer blow. The trauma shows itself in the relentlessness of the repetition. The self-made paper, oh so fragile, rustles and whispers softly about other destinations, alternative histories. The paper undermines the machismo. The paper shows the rips and the wounds. The paper yearns to be tenderly touched. 

Cor Wegh in POST-

moods Cor Wegh in POST-

Ed Hanssen

admin Leave a comment

The spirit of a roaming past 

Ed Hanssen is een geengageerd kunstenaar. Hij werkt graag samen met anderen en is dikwijls de initiatiefnemer voor gezamenlijke projecten met een kritische ondertoon. In POST- Mining vloog hij solo. Net als al de andere kunstenaars die hier in WOW bij elkaar gebracht worden exposeerde hij in 2015 in zijn eentje een maand lang in Post-, de informele ruimte voor hedendaagse kunst in Kerkrade. Ed Hanssen creerde voor die gelegenheid een aantal werken die op het thema van de objet trouve en the readymade varieren. Voortbordurend op het pionierswerk dat het publieke kunstproject SJTUB in de afgelopen jaren met de iconische voorwerpen, die de mijnwerkersfamilies thuis bewaren, gedaan heeft, heeft Ed Hanssen een aantal intrigerende installaties geschapen; in het platte vlak van het schilderij, zwevend in de lucht, op het grensvlak van boven- en ondergrond. Zijn installaties lokken de spokende mijnwerker van huis, naar Amsterdam, naar WOW, naar de kolenkit.

///////////

Ed Hanssen in an engaged artist. He enjoys working with others and is often the initiator of joint projects with a critical undertone. In POST-Mining he is flying solo. Just like all the other artists who are brought together here in WOW, he exhibited for a month in POST-, the informal centre for contemporary art in Kerkrade. Ed Hanssen created a series of works that a variations on the theme of the objet trouve and the readymade. Building on the pioneering work that the public art project Sjtub has done with the iconic minework-related objects, Ed Hanssen has made some intriguing installations, on the flat surface of a painting, floating in the air, on the border between above and below. His installations lure the ghosts of miners past away from home, to Amsterdam, to WOW, to the Kolenkit.

Ed Hanssen in POST-

moods Ed Hanssen in POST-

Fotokollektief Zuid-Limburg

admin Leave a comment

De Fotoclub

POST- in Kerkrade is naast een tentoonstellingsruimte voor hedendaagse kunst ook een laboratorium voor de volkskultuur. In de afgelopen jaren is er intensief geexperimenteerd met de voor de oostelijke mijnstreek kenmerkende blaasmuziek. Interventies in de carnavalscultuur staan op het programma. Het Fotokollektief Zuid-Limburg is een kleine groep enthoesiaste fotografen, die elkaars werk beoordelen en kritiseren. De leden komen uit alle delen van Zuid-Limburg en hun fotografische achtergrond is heel verschillend. Iedere fotograaf heeft over het algemeen zijn eigen thema of specialiteit. Ze zijn eens per jaar te gast in POST-. Ze passen perfect in het lab. Dit jaar werden ze uitgedaagd om een bijdrage te leveren aan POST- Mining. Dat resulteerde in werk dat de veilige haven van de fotografie en het eigen specialisme verlaat. 

///////////

POST- is, as well as an exposition space for contemporary art, also a laboratory for popular culture. In the last few years it ha experimented intensively with the wind music that is so renowned in the Oostelijke Mijnstreek. Interventions in the carnival culture are on the agenda. Foto-kollectief Zuid Limburg is a small group of enthusiastic photographers who judge and critique each other’s work. They come together from all over south Limburg and their photographic backgrounds vary greatly. Each photographer has his own theme and speciality. They are annual guests of POST-. They fit perfectly into the lab. This year they were challenged to contribute to POST- Mininng. In the resulting work they leave behind the safe haven of photography and specialism.

expo in POST-

moods in POST-

Jan Weijers

admin Leave a comment

Blue futures

Jan Weijers was de grote animator van de beeldende kunst in de oostelijke mijnstreek. Hij organiseerde tentoonstellingen, stichtte kunstenaarskollektieven, adviseerde en ondersteunde beginnende kunstenaars, was een warm pleitbezorger van de zaak van de kunst in de openbaarheid en in de politiek. Jan Weijers was hartstochtelijk schilder. Hij onderzocht een schilderleven lang de grote 20ste eeuwse innovaties en maakte zich die eigen. De drie mijnwerkersportretten van zijn hand die in WOW hangen, zijn laat werk. Ze zijn vrij, naar de verbeelding geschilderd. Op de meer dan levensgrote gezichten vecht de schilder met de foto- en filmografische cliches die het zicht op het mijnwerkersbestaan belemmeren. De sporen van leven en werk in het gelaat worden in verf opnieuw getrokken, gekerfd. Het alomtegenwoordige zwart kleurt blauw. Jan Weijers schildert de mijnwerkersblues nieuw, springlevend op weg naar de komende dood.

/////////////

Jan Weijers was the great animator of the visual arts in the Oostelijke Mijnstreek. He organised exhibitions, founded artist collectives, advised and assisted aspiring artists, was an advocate of the cause of art in public and in politics.  Jan Weijers was a passionate painter. He conducted a lifelong investigation into the 20th century innovations in painting, and made them his own. The three mineworkers portraits from his hand that hang in WOW are late works.  They are painted freely, from the imagination. In the larger-than-life faces the painter fights with the photo- and filmographic cliches that obscure the miners’ existence. The traces of life and work are redrawn, carved, on those faces, in paint. The omnipresent black turns blue. Jan Weijers paints the miners blues anew, alive and well on the road to death. 

Jan Weijers in POST-

Jet Nuij

admin Leave a comment

Fleeting memories,
Captured,
Forever,
Under a new skin

In haar werk voor POST- Mining heeft Jet Nuij herinnering onderzocht. Het opzettelijke vergeten, de vernietiging van historisch materiaal, de verblinde toeschouwer, de (over-)levende getuige, de terugkeer van het verdrongene, de onomkeerbaarheid van het verleden, het mislukken van rouw en de hardnekkigheid van rest en residue zijn belangrijke motieven. Jet Nuij’s werk legt die motieven bloot binnen de intimiteit van familiegeschiedenis en verbindt ze vervolgens met de collectieve geschiedenis van de mijnstreek -waar die motieven resoneren, de ondergrond destabiliseren, gaten slaan. Jet Nuij’s installaties en projecties zijn ‘heimsuchungen’, zijn ‘haunted ruins’, zijn fragiele monumenten.

//////////

In her work for POST- Mining, Jet Nuij has investigated the vicissitudes of memory. Intentional forgetting, the neglect of historic material, the blinded observer, the surviving witness, the return of the repressed, the failure of mourning and the persistence of left over and residue are important motifs. Jet Nuij’s work brings these motifs to light within the intimacy of family history and then connects them to the collective history of the Mijnstreek, where these motifs resonate, where they destabilise foundations, begat sinkholes. Jet Nuij’s installations and projections are ‘heimsuchungen’, haunted ruins, fragile monuments. 

Jet Nuij in POST-

moods POST-

 

Jos Reinders

admin Leave a comment

Mine / Earth

Jos Reinders is een monumentaal kunstenaar. Dat is op de eerste plaats een kwestie van schaal. Hij werkt al meer dan dertig jaar aan een en dezelfde serie vrouwenportretten, bijvoorbeeld. Maar het is ook een kwestie van medium. Hij fotografeert. Iedere foto versnelt de tijd, fixeert het gefotografeerde als verleden, duwt de kijker of hij wil of niet de toekomst in. Foto’s kijken is herdenken. Foto’s maken anticipeert daarop. De monumenten van Jos Reijnders schrijnen. Zijn fotografieen zijn akelig precies. Ze brengen aan het licht wat niet gezien wil, mag worden, wat onopvalt, wat zich verstopt, wat verborgen wordt gehouden. Hij vangt, snijdt, toont. Zijn werk doet pijn. Voor Post-Mining fotografeerde Jos Reinders monumentaal een rest industrieslandchap. Het is een deel van het terrein van de voormalige mijn Laura. Het ligt vlak bij een woonwijk, maar bijna niemand weet er van, omdat je er niet in of op kunt. Overal elders in de oostelijke mijnstreek is het mijnindustrieschap uit de weggeruimd. Zelfs de overblijselen, zelfs de sporen werden verwijderd, bedolven, verstopt. Jos Reinders maakte een driedimensionaal monument van en voor de laatste open wonde. Achtergelaten door het mijnwerk in het landschap, door de kaalslag in het industrieschap, door de sluiting in het hoofd. 

////////////
Jos Reinders is a monumental artist. This is primarily a matter of scale. He has worked more than thirty years on one singular series of portraits of women, for example. But is is also a matter of medium. He photographs. Every photo speeds up time, fixes the subject in the past, pushes the viewer, whether she likes it or not, into the future. Looking at photos is re-membering, re-memorare, re-thinking. Making photographs anticipates this. The monuments created by Jos Reinders harrow. His photographs are awfully accurate. They bring to light what doesn’t wish to be seen, what is not allowed to be seen, what hides, what is hidden. He catches, cuts, shows. His work is painful. For POST-Mining Jos Reinders has made a photographic monument out of the remains of an industrial landscape. It is a piece of the terrain of the former coalmine laura. It is situated right next to a residential neighbourhood, but almost nobody knows about it, because the terrain is closed off. Everywhere else in the minescape, the mining industry has been radically cleared. Even the remains, even the tracks were removed, buried, hidden away  Jos Reinders has made a three dimensional monument out of/for this last open wound. A three cut wound, left behind by the mining, by the closure of the mines, by the eradication of the minescape. A wound in landscape, mind, memory.
 

Jos Reinders in POST-

moods Jos Reinders in POST-

 

Patrick Bolk

admin Leave a comment

The unbearable
Rigidity
Of the manikin

Hollands utilitarisme en Limburgse onachtzaamheid hebben het industrielandschap van de mijnstreek kaalgeslagen. In een tegenbeweging bewaren de mijnwerkersfamilies de met het mijnwerk verbonden voorwerpen generaties lang. De helm, de lamp, de schoenen, de handdoek, de penning, de waszak, het horloge, de werkjas en de drinkfles zijn iconen geworden. De verzamelaars gaan een stap verder. In tientallen privemusea -in schuurtjes, garages en kelders- worden de iconen bijeengebracht en vol trots ten toon gesteld. Patrick Bolk refereert met zijn etalagepoppen-tableaux liefdevol aan deze bewaar- verzamel- en expositie-praktijken. In zijn wrange opstellingen wendt hij dit folkloristische idioom subtiel tegen de keer. Zacht spottend maken de tableaux de beperkingen van de tegenbeweging voelbaar; verwijzen naar pijnlijke aspecten van het mijnverleden, die men liever verzwijgt; kritiseren de officiele herinneringscultuur, die de folklore maar niet weet te overstijgen. De poppen dansen niet. 

/////////

Dutch utilitarianism and Limburgian negligence have eradicated the industrial landscape of the mining region. In a counter move, families of mineworkers have kept and preserved the objects connected with the work in the mines, for generations. The helmet, the lamp, the shoes, the hand towel, the token, the laundry bag, the watch, the work jacket, and the flask have all become icons. The collectors go a step further. In dozens of private museums, in sheds, in garages and in basements, these icons are brought together and put proudly on display. With his mannequin tableaux, Patrick Bolk refers lovingly to these practices of saving, collecting and exhibiting. In his wry installation, this folkloristic idiom gets subtly turned against itself.

Gently mocking, the tableaux make the limitations of the countermovement tangible, reference painful aspects of the mining past which one would rather conceal, criticise the official remembrance culture that the folklore does not know how to transcend. Dolls don’t dance.

Patrick Bolk in POST-

moods of Patrick Bolk in POST-